This poem impressed me like any thing. Perhaps it is the voice of many in Chennai.
I have given the transiliation and translation as best as I can. But this is certainly not to hurt our children who are far away. Just enjoy the poetic expression
அடே ....அசட்டு தசரதா , ( Ade ..asattu dhasarathaa) Oh idiotic dhasaratha
உன் அருமை ராமனை (Un arumai raamanai) Just because you are separated for just 14 years
பதினாலு வருடம் பிரிந்ததற்கே( Padhinaalu varudam Pirindhdharke)from your beloved Raaman
அவசரப்பட்டு உயிரை விட்டாயே(avasarappattu uyirai vittaaye)You gave your life in a hurry.
நாங்கலெள்ளாம்( Naangalellaam )We are
நவீன தசரதர்கள்!( Naveena dhasaradhargal) Modern dasarathaas
நடுத்தர வர்க்கத்திலேயே( Naduththara varggaththileye)In middle class life
நாளும் நீச்சல் போட்டு( Naalum Neechchal pottu)We suffered every day
நெஞ்சு நிறைய ஆசையுடன்( Nenju niriaya aasaiyudan)With lot of expectations
வங்கியில் கடனுடன் - எஙகள் (Vangiyil kadanudan)with loans from banks
கண்மணிகளின கல்வியை( kanmanigalin kalviyai)after completing
கச்சிதமாய் முடித்துவிட்டு( kachchidhamaai mudiththuvittu) our dear's education,ு
"அக்கடா " என நிமிர்ந்தால்( akkadaa ena nimirndhaal)when we rest at home
கம்ப்யூட்டர் படித்த எஙகள( computer padiththa)our dear raamans
கண்மணி ராமன்கள்( kanamani raamangal)who completed computer courses
கை நிறைய காசுடன( Kai niraiya kaasudan)have becaome
அமரிக்க வாழ்விற்கு( america Vaazhvirku)slaves to american life.
அடிமையாகி விட்டார்கள்!( adimaiyaagi vittargal)
இரு வருட இடைவெளியில - ஏதோ( Iru varuda idaiveliyil - Yedho) In between two years
எட்டி பார்க்கும் மகனை - அவனது(etti paarkum maganai)they just come for a week or two, but we are
அரைக்கால் ட்ராயரிலும( araikkaal drawyerilum)not able to recognise our children
அமெரிக்கப்பேச்சிலும - எஙகளுக்கு( amerikka pachchilum)who are in shorts and different accents.
அடையாளம் கூடத் தெரிவதில்லை( adaiyaalam kooda therivadhillai)
பதினாலு வருட பிரிவிற்கே( Padhinaalu varuda pirivirke)You cried just for fourteen years separation
புத்திர சோகம் என்று ( puthtira sogam endru)and gave your life
புலம்பி தள்ளினாயே!( pulambi thallinaaye)stating that I cannot live without my son.
முதுமை முழுதும் தனிமையுடன்(Mudhumai muzhudhum thanimaiyudan)Had you seen us, who are living
முகம் தெரியா வியாதிகளுடன(mugam theriyaa viyaadhigaludan)our entire old age with unknown diseases
முட்களின மேல்(mutkalin mel)pushing the days as though sitting on thorns
நாட்களை நகர்த்தும(Naatakali Nagarththum) You would not not have given up your life!
எஙகளை கண்டிருந்தால்Yengalai kandirundhaal)
ஓரு வேளை நீயும்(Oru velai neeyum)
உயிரை விட்டிருக்க மாட்டாயோ் (Uyirai vittirukka maattaayo)
( This was published in Kalki some time back, and the author was Meenakshi Suryanaaraayanan)
No comments:
Post a Comment